అమ్మయిని సందులోకి ఎందుకు తీస్కేల్లావ్ రా..????

నిన్న రాత్రి హరీష్ గాడి గురించి పోస్టు రాసిన తరువాత మా స్నేహితులు సినిమా కి వెళ్దాం అంటే బయల్దేరాను.. మా ఫ్రెండు వాళ్ళింటికి వెళ్ళాలంటే ఆటో దిగిన తరువాత 10 నిమిషాలు నడవాలి.. అలా నడుస్తూ నా ఫ్రెండు హరీష్ గురించీ ఆలోచిస్తున్నాను.. ఆ సమయం లో దారి అంతా చీకటి గా ఉంది.. ఆ చీకటిలో అకస్మాత్తుగా ఒకమ్మ్మాయి తన మూడునెలల బిడ్డని చంకన వేస్కొని ఏడ్చుకుంటూ పరిగెత్తుకొచ్చి నన్ను పట్టుకుని
"అన్నా.. కాపాడన్నా... కాపాదన్నా.." అంటూ ఏడుస్తోంది. నాకు ఒక్కసారిగా ఏమి అర్ధం కాలేదు..
"ఎం జరిగిందమ్మా ఏంటి విషయం అని అడిగాను.."
"వాడెవడో ఆటో వాడు నన్ను ఎక్కించుకుని అటు వైపు పొదల్లోకి తీస్కేల్తున్నాడు.. ప్లీజ్ కాపాడన్నా"
అలా ఆగకుండా ఏడుస్తున్న ఆ అమ్మయిని ఒక్కనిమిషం ఆపి అటువైపుగా చూసాను..
ఆ ఆటో వాడు తన వెనకాలే ఒచ్చాడు.."ఓయ్ ఏంటి ఎక్కు.." అన్నాడు..
ఏంటి విషయం ఏంట్రా.. అని అడిగాను..
డబ్బులియకుండా దిగేసింది అన్నాడు..
ఒరేయ్ నేను చూసాను రా నువ్వు అసలు ఆ అమ్మయిని ఆ సందులోకి ఎందుకు తీస్కేల్లావ్ రా..?????????
ముందు ఆటో దిగురా... అని అరిచాను.. వాడు ఏమో "సెల్లు బాలేదు గేర్ బాలేదు .." అంటూ సాకులు చెప్తున్నాడు..
వాడు అబద్దం చెప్తున్నాడని అర్ధం అయిపొయింది.. అయినా వాడు ఆగలేదు ఆ అమ్మయిని "ఓయ్ నువ్వు ఎక్కుతావా ఎక్కవా.." అంటూ చేయి పట్టుకోబోయాడు... ఇక నా సహనం నశించి వాడిని నాలుగు తగిలించాను.. ఇదంతా చుసిన పక్కన చాలా మంది గుమిగూడారు..
ఇదంతా ఇలా ఉంటె ఆ అమ్మాయి ఏమో " అన్నా ప్లీజ్ అన్నా ఇక్కడ ఉండనన్నా.. నన్ను ఇంటి దగ్గర వరకు దింపన్నా...  ప్లీజ్ అన్నా.." అంటూ ఏడుస్తోంది..
ఇక తన భయం చూసి వాడి సంగతి అక్కడి దగ్గరలో ఉన్న పెట్రోల్ బంకు వాళ్లకి అప్పగించి ఆ అమ్మయిని ఇంటి వరకు దింపి  వచ్చాను..
చివరికి తను నన్ను పిలిచి "అన్నా ఇక్కడ ఇంటిపక్కన వాళ్ళు ఎవరినా అడిగితే ఇలా జరిగింది అని చెప్పకు, మళ్లీ మా ఆయనకీ తెలిస్తే కొడతాడు.." అని చెప్పింది..
అలాగే అమ్మ నువ్వు ధైర్యంగా ఉండు.. అని చెప్పి ఒచ్చాను..

ఒంటరిగా ఒదిలి వెళ్ళిపోయిన నా స్నేహితుడి జ్ఞాపకాలతో...!

ఎప్పుడూ అమాయకం గా ఉంటూ, మనసులో కల్మషం లేని నా స్నేహితుడు హరీష్. నా చిన్నప్పటి చెలిమి వాడు... ఈమధ్యనే వాడు రైలు ప్రమాదం లో మరణించాడు... నాకు ఇష్టమైన మొదటి వ్యక్తి వాడే...
వాడి స్నేహమనే ప్రపంచంలోకి సాదరంగా ఆహ్వానించి ఒంటరిగా ఒదిలి వెళ్ళిపోయిన నా స్నేహితుడి జ్ఞాపకాలతో వాడు ఎక్కడ ఉన్నా నా ఈ ఆవేదన వినాలని కోరుకుంటూ, ఇంకో జన్మ అంటూ ఉంటె నాకు తన స్నేహాన్ని అందించటానికి నా మిత్రుడుగా రావాలని...


నా ప్రాణం నువ్వు... నా ఊపిరి నువ్వు... నా సంతోషం నువ్వు...
నా దుఖం నువ్వు... నా బాధ నువ్వు... నా ఆనందం నువ్వు...
ఇలా పూర్తిగా నువ్వే నేను గా మారిపోయాను.
కానీ ఈలోగా నువ్వే లేకుండా పోయావు...


చనిపోవాలనిపించింది... నువ్వు లేని ఈ లోకం నాకు శూన్యం గా కనిపించింది...
ఎటుచూసినా చిమ్మచీకటి అలముకుంది నా బతుకు...
 ఆగని కన్నీరు... తగ్గని భాద...!
తరగని దూరం... చెదిరిన స్వప్నం...


కానీ మరల నాకు పునర్జన్మనిచ్చావు నీవే...


ఎందుకంటే నీతో గడిపిన ఆ మధుర క్షణాలు ఇంకా నాలో సజీవంగానే ఉన్నాయి...
నీవు ఇంకా నాతోనే ఉన్నావు...
నా అంతిమ శ్వాస వరకు నాతోనే ఉంటావు నా గుండెల్లో...
నీ ఆలోచనలు ప్రతీక్షణం మేమున్నామంటూ జీవం పోస్తున్నాయి...


నీలాంటి స్నేహితుడిని నేను ఏ జన్మలోనూ వీడలేను. వీడిపోను..
ఎన్ని జన్మలున్నా నీతో స్నేహం చేయాలనీ కోరుకుంటూ...


స్నేహం మరణించదు...!
నీ స్నేహితుడు  సత్యం.

కనుపాప వర్షించే ఆఖరి కన్నీటి బొట్టు

గుండెల్లో కసి ఎగసి ఆకాశాన్నంటితే మాత్రం లాభమేంటి...
కను చాయాలలో అంతా శూన్యమే కన్పిస్తుంటే..!

ఎడురుచూపులలో సమయంమించి ఎండిపోయిన
కనుపాప వర్షించే ఆఖరి కన్నీటి బొట్టులో ఉన్న ఆర్తనాదం
ఎవరికీ మాత్రం వినిపిస్తోంది..??????

ఎటూ అర్ధం కాని ఈ విధి విలాసం లో వెచ్చటి దుఖం తో
భందాలు తెంపమని ప్రాదేయపడుతున్నా ఆ దేవుడి నుండి బదులే లేదు..

స్నేహితులు లేరు, ప్రేమికులు లేరు, చుట్టలసలె లేరు..
మరి ఎవరి తోడు నీడలా గుండె కింద రగులుతున్న మంటలా
కాల్చేదెవరు...? సెగను రగిల్చేదెవరు..????

ఇలా ఏ ఒక్కటీ అర్ధంకాని సమయం లో అన్ని ప్రశ్నలకీ

ఒకటే వైనం - అదే మౌనం - మనస్శంతికో ఔషదం

అమ్మ అలిసిపోయింది

"అమ్మా.. రేపు పొద్దున్నే తొందరగా లేపు కాలేజీ కి వెళ్ళాలి..."
"ఇలాంటి కూరలు వండకమ్మా.. తిని తిని చిరాకొస్తోంది..."
"అమ్మా.. నా బట్టలు కనిపించటం లేదు ఎక్కడ సర్ది పెట్టావు....?"
"అమ్మా.. రేపు నా ఫ్రెండ్స్ ఒస్తున్నారు వాళ్ళు ఒచ్చే సరికల్లా వంట చేసి ఉంచు ఓకే నా?"
"అబ్బా... సినిమా మాత్రం సూపర్ అమ్మా.. కాకపోతే కొంచెం టైర్డ్ అయ్యాను... ఇప్పుడే కదిలించకు..."
"ప్చ్.. నస పెట్టకు చదువుకుంటాలే ... నాకు తెలియదా....?" 

ఇలా మన రోజువారీ జీవితం లో మనం ఎన్ని సార్లో అమ్మని చీదరించుకుంటూ, విసుక్కుంటూ, లెక్కచేయకుండా వేల్లిపోతం... అందరు కాకపోఇనా నాకు తెలిసినంత వరకు 99 శాతం ప్రతీ ఇంట్లో జరిగేదే...! 

మనం అనుకోవాలి కానీ చేయటానికి ఇంట్లో బోలెడు పనులుంటాయి, అయినా సరే ఏ పనీ చేయకుండా ఎప్పుడు ఇంట్లో పనులు చూసుకునే అమ్మని విసుక్కుంటాం... అంత కష్టపడి చేసిన వంటలకి వంకలు పెడతాం.. అంతే కానీ మనకోసం ఎంత ప్రేమతో చేసిందో గుర్తించం...! 

మనం బయట ఫ్రెండ్స్ తో సినిమాలు షికార్లు తిరిగేసి ఒచ్చి"అబ్బా అలిసిపోయాన్రా బాబోయ్.." అనుకుంటాం కానీ రాత్రీ పగలు ఇంట్లో ఎంతో శ్రమ పడే అమ్మ ఎంత అలిసిపోతోందో ఆలోచించము...! 

తాను ముందే తినేస్తే ఎక్కడ పిల్లలకి తక్కువైతుందో అని, పిల్లలు భోజనం చేసేవరకు అమ్మ అలాగే తినకుండా ఉంటుంది.. అలాంటప్పుడు కూడా కనీసం "అమ్మా తిన్నావా... నువ్వు తినేసేయచ్చుకదమ్మా...?" అని అనము.. ఒకవేళ అన్నా కానీ మళ్లీ ఆ తల్లి నుండి ఒచ్చే సమాదానం "మీ కడుపు నిండితే నాది నిండినట్టే రా... నువ్వు కానివ్వు..." అది తల్లి ఆపేక్ష..!

 ఏనాడు అమ్మ "నేను అలిసిపోయాను రా చేసి చేసి.." అని అనదు... ఎందుకంటే తన పిల్లలకోసం కష్టపడటం లోనే తన సంతోషాన్ని వెతుక్కుంటుంది అమ్మ...! మన నవ్వు లోనే కొండంత ఆనందాన్ని పొందుతుంది... మన సంతోషాన్ని చూసి పొంగిపోతుంది...!

అలాంటి అమ్మ కి మనం చేయాల్సిందల్లా ఒక్కటే... ప్రేమతో ఒక చిన్న పలకరింపు...! మనం వెళ్లి తన పనులన్నీ చేసిపెట్టాక పోయినా తన శ్రమను గుర్తిస్తే చాలు... తన పనిలో ఏదో ఒక చిన్న చిన్న సాయం చేసినా చాలు అమ్మ మనసు ఆనందిస్తుంది... అలసిన అమ్మ అలసట ను మర్చిపోయి మరీ మానకై ఇంకా కష్టపడటానికి సిద్దమవుతుంది... అది.. అమ్మ మనసు....!

(ఫేసు బుక్కు లోని నా స్నేహితురాలు "అపర్ణ దాసరి" ఈ అంశం మీద తనకొక ఆర్టికలు కావాలని అడగటం తో అందరూ తెలుసుకునే మంచి విషయాలు కనుక ఇక్కడ తన కోసం ప్రత్యేకం గా రాసాను..! కాబట్టి ఇంతమంచి సంగతిని ఇంతమందితో పంచుకోగలగటానికి కారణమైన అపర్ణ కు ధన్యవాదములు..)

నా కోటు = మా నాన్న ప్రేమ + నమ్మకం...!

నాలుగురోజులు సెలవు తర్వాత నిన్న సాయంత్రం రైలు లో ఉన్నప్పుడు నా ఫ్రెండ్ ఫోన్ చేసి "ఒరేయ్ రేపు మనకి జాబు ఫెయిర్ ఉంది, కచ్చితంగా అందరు సూటు వేస్కొని టై కట్టుకుని రావాలి... ఇది మన హెచ్.ఓ.డీ. ఆర్డర్ రా..." అని అన్నాడు...!

నాకు ఏం చేయాలో అర్ధం కాలేదు... మాములుగా ఐతే అందరు పెళ్ళిళ్ళకి వెళ్తే మంచి అదిరిపోయే డ్రెస్సులు వేస్కుని వెళ్తారు... కానీ నేను కాలేజీ కి వెళ్ళినా ఒక ఫంక్షన్ కివేల్లినా నాకున్న మంచి నాలుగు డ్రేస్సులనే వేస్కుంటాను... అలాంటిది సూటు సంగతి పక్కన పెడితే ఈ పెళ్లి ప్రయాణం లో నాకున్న ఆ మంచి డ్రెస్సులు కూడా ఉతికి లేకపోయే సరికి పాపం మా అమ్మ ఎప్పుడో అర్ధరాత్రికి ఇంటికి చేరుకున్నా కనీ నాకోసం నీళ్ళు పట్టుకుని బట్టలు ఉతికింది....

ఇది ఇలా ఉంటె ఇవాళ పొద్దున్నే నాన్న "ఒరేయ్ కాలేజీ లో ఏదో ఉందన్నావ్ గా రెడీ అవ్వు..." అంటూ లేపారు.. లేచిన దగ్గర నుండి నేను మా ఇద్దరు ఫ్రెండ్స్ కి "ఒరేయ్ నీ దగ్గర కోటు ఉంటె ఇస్తావా... సాయంత్రం ఇస్తాను" అని ఫోన్ చేశాను... కానీ వాళ్ళు లేదు అన్నారు.. చాలా వరకు ఫ్రెండ్స్ ని అడిగి చూసాను...(నిజానికి ఎవరినైనా ఏమినా అడగాలంటే నా అహం అడ్డొస్తుంది... ఎవరిని ఏమి అడగను... మనం ఎప్పుడూ కూడా హుందాగా ఉండాలి అనేది నా అభిమతం... కనీ ఇప్పుడు తొందరగా నీకు అవసరం ఉంది కదా ఎం కాదు ప్రయత్నం చేయి తప్పు లేదు అని మా అమ్మ చెప్పిన మాటలకి ఇక తలవంచాను..)
మా చుట్టాల్లో ఒక మామయ్య ఉన్నాడు.. అయన చాలా ధనికుడు... నా చిన్నప్పటినుండి ఆయనని కారులలో సూటు వేస్కొని తిరగటం చూసాను.. ఎందుకో గుర్తోచి ఆయనకి ఫోన్ చేసి అడిగితే "అసలు నేను వేస్కోను కదా, నాకు అలవాటే లేదు.. నాదగ్గర ఎందుకుంటది...!" అన్నాడు.
ఆ మాటకి మా నాన్నగారి మనసు చాలా నొచ్చుకుంది.. చాలా బాధపడ్డారు.. నాక్కూడా చాలా బాదేసింది...  "ఒద్దులే నాన్నా..! మా హెచ్.ఓ.డీ. నాకు తెలుసు బాగానే... నేను చూసుకుంటాలే ఇక ఒదిలెయ్." అని చెప్పాను.. కానీ నాన్న మాత్రం పౌరుషం తో అప్పటికప్పుడు వేరే వాళ్ళ దగ్గర డబ్బులు తీసుకుని షాప్ కు తీసుకెళ్ళి కోటు కొనిచ్చి ఒకటే ఒక మాట చెప్పారు.. "అరేయ్ నాన్నా..! నా పేదరికం నీకు అడ్డు కాకూడదు ఎప్పుడు నువ్వు మంచి పోసిషన్ లో ఉండాలి.. చూసావుగా వాడు ఎలా అన్నాడో.. అలాంటి మనలని చులకనగా చూసే వాళ్ళందరికీ సమాధానం గా నువ్వు అంత మంచిగా పైకి రావాలి రా... అదే నా కోరిక... ఇంకా నువ్వు దర్జాగా వెళ్లి రా నాన్న...!" అని చెప్పారు...

నాన్న మాటకి ఎదురు చెప్పలేక సూటు వేస్కున్నాను కానీ అసలు ఇంట్లో పరిస్తితి కి ఆ కోటు కొనటం నాకు ఇష్టం లేదు... ఐనా సరే ఆయన కొనిచ్చారంటే నాకు నాన్న ను తలచుకుంటేనే సంతోషం గా ఉంది... నేను భవిష్యత్తులో ఎలా ఉంటానో తెలియదు కానీ తను ఏమైనా పర్లేదు మేము బాగుండాలని నిద్రాహారాలు మాని నిరంతరం మాకోసం కష్టపడే నాన్నను చూసినప్పుడల్లా మాత్రం నాన్న స్ఫూర్తి తో ఐనా నేను బాగా చదువుకుని మంచి స్థాయి లో ఉండాలి అన్పిసుంది...!

ఐ లవ్ యు నాన్నా.............!

రాక్షసుడిగా మిగిలిపోతాడు "నాన్న...."

ఒక్కొక్క వయసులో పిల్లల ఆలోచనా సరళిలో ఎంతో మార్పు కన్పిస్తుంది...
కన్నబిడ్డల కోసం రేయింబవళ్ళూ శ్రమపడుతూ వారు ఎంతో ఎదగాలని తపిస్తూ గారాబంతో దారితప్పుతారేమోనన్న భయంతో ప్రేమనంతా గుండెల్లోనే దాచుకుని లేని కాటిన్యాన్ని ప్రదర్శించి పిల్లల దృష్టిలో రాక్షసుడిగా మిగిలిపోతాడు "నాన్న...."
అదే తనను గుండెల మీద ఆడించి పెంచిన "నాన్న" గురించి పిల్లలు ఏ వయసులో ఎలా ఆలోచిస్తారో ఇప్పుడు చూస్తె...


4 ఏళ్ళ వయసులో..: మా నాన్న చాలా గ్రేట్

6 ఏళ్ళ వయసులో..: నాన్నకు అన్నీ తెలుసు 

10 ఏళ్ళ వయసులో..: నాన్న మంచివాడే కానీ... ఊరికే కోపమొస్తుంది. నాన్నకన్నా మా ఫ్రెండ్ వాళ్ళ డాడీకే ఎక్కువ తెలుసు.

12 ఏళ్ళ వయసులో..: చిన్నప్పుడు నాన్నకు నేనంటే ఇష్టం ఉండేది. ఏమడిగినా కొనిపెట్టేవాడు.

16 ఏళ్ళ వయసులో..: కంప్యుటరూ, ఇంటర్నెట్టూ ఏదీ రాదు. అసలు ఈ డాడీ కి ఏది చేతకాదు.

18 ఏళ్ళ వయసులో..: అబ్బా.. ఈయనకు రోజురోజుకూ చాదస్తం పెరిగిపోతోంది. ఒక్కమాటకూ అర్ధం ఉండదు.

20 ఏళ్ళ వయసులో..: బాబోయ్ నాన్నను భరించటం చాలా కష్టం. పాపం అమ్మ ఈయనతో ఎలా వేగుతోందో..!

25 ఏళ్ళ వయసులో..: ఏది చెప్పినా కాదంటారు. అసలీయన ప్రపంచాన్ని ఎప్పుడు అర్ధం చేస్కుంటారో!

35 ఏళ్ళ వయసులో..: నాన్న నన్నెంత క్రమశిక్షనగా పెంచారు... వీడేంటీ ఒక్కమాటా వినడు..!(వీడికి కూడా కొడుకు పుట్టాక..)

45 ఏళ్ళ వయసులో..: అన్నయ్య,అక్క,నేను,చెల్లి...ఇంతమందిని పెంచటానికి నాన్న పాపం ఎంత కష్టపడ్డారో, ఒక్కడితోనే నా తలప్రాణం తోకకోస్తోంది.

50 ఏళ్ళ వయసులో..: నాన్నకి ఎంతైనా దూరదృష్టి ఎక్కువ. మా అందరి చదువులూ ఉద్యోగాలూ... ఎంత ప్లాన్ గా తీర్చిదిద్దారు! అలాంటి మనుషులు చాలా అరుదు.

60 ఏళ్ళ వయసులో..: మా నాన్న చాలా గొప్పవాడు.

నాన్నను అర్ధం చేస్కోవడానికి మరీ అంతకాలం కావాలా..... కాస్త ముందే కళ్ళు తెరవలేమా..? 

(ఇది కేవలం మార్పు రావాల్సిన అవసరం ఉన్న వారిలో కొంతైనా చైతన్యం తెచ్చే క్రమంలో నే రాసాను కానీ అందరిని ఉద్దేశించి కాదు..)

తండ్రి ప్రేమ పిల్లలకెంతో ముఖ్యం....!

పూర్వం తండ్రి అంటే పిల్లలకు భయంతో కూడిన గౌరవం, తండ్రి గుమ్మంలోకి అడుగుపెట్టారంటే చాలు ఇంట్లో మౌనం తాండవమాడేది. పిల్లల కోరికల చిట్టా అంతా అమ్మ దగ్గరే. నాన్నకీ, పిల్లలకూ మధ్య అమ్మ వారధిగా నిలిచేది. పిల్లల విన్నపాలన్నీ తండ్రికి చేరేసేది. నేడు పరిస్థితులు మారాయి. పిల్లల పెంపకం తల్లి బాధ్యతేననే రోజులుపోయాయి. ఈమార్పు మెచ్చుకోదగ్గది. నేటి ఖర్చురోజుల్లో ఒక్కరితో ఇల్లు గడవడం ఎంత కష్టమో... ఉద్యోగంచేసే ఇల్లాలు అన్నిపనులూ చక్కదిద్దుకోవడం అంతే కష్టం. అలానే పిల్లల బాధ్యత కూడా!అసలు పిల్లలకు ఇద్దరి ప్రేమ అవసరం. అమ్మ అనురాగం ఒక్కొక్కసారి పిల్లల తప్పుల్ని కాస్తుంది. మరేం ఫర్వాలేదని ధైర్యాన్నిస్తుంది. కానీ నాన్న ప్రేమ క్రమశిక్షణతో కూడి ఉంటుంది. అందుకే తండ్రి ప్రేమ పిల్లలకెంతో ముఖ్యం. అది వారి భవిష్యత్తుకు బంగారుబాట వేస్తుంది. నాటి తండ్రిపట్ల ఉన్న భయభక్తులు ఏ మూలకు పారిపోయాయో కానీ, నేటి తండ్రి పిల్లలకు మానసికంగా చాలా దగ్గరయ్యాడు. అభిప్రాయాలనూ పంచుకోవడానికి... మంచీచెడూ నిర్ణయించుకోవడానికీ ఈ దగ్గరితనం ఎంతో సాయపడుతోంది.

నేటి తండ్రి ఓ స్నేహితుడు. ఈ మార్పు ఇరువురికీ లాభదాయకమే! తండ్రి ముందు జాగ్రత్తలు చెపుతాడు. చదువులో సలహాలిస్తాడు. సమాజంలో మార్పులను విశదీకరిస్తాడు. వ్యవహారజ్ఞానం పంచుతాడు. ఆపదకాలంలో వెన్నంటి నిలుస్తాడు. సమస్య వచ్చిందంటే బాసటగా నిలుస్తాడు. పిల్లల వ్యక్తిత్వ నిర్మాణానికి ఈ అనుబంధంతో కూడిన మార్గదర్శకత్వం అవసరం. ముఖ్యంగా కౌమారదశలో పిల్లలకు తండ్రి అండాదండా ఎంతో అవసరం. తమలో రేకెత్తే భావోద్వేగాలను, అనుమానాలను తనలోనే అణచుకోకుండా పంచుకోవడానికి తండ్రిని మించిన తోడు లేదు. తల్లి నవమాసాలే మోస్తుంది. కానీ తండ్రి బిడ్డకో దారిచూపించేవరకూ వారి బరువు బాధ్యతలను మోస్తాడు. అందుకు ఎదురైన కష్టనష్టాలను ఆనందంగా భరిస్తాడు. పెంపకాన్ని, ప్రేమనూ పంచుకోవడంలో... బంధాలను పటిష్టపరచుకోవడంలో... నమ్మకాన్ని, విలువలనూ పెంపొందించుకోవడంలో తండ్రి ప్రేమ గొప్పది. మురిసిపోదగ్గది!!

రోడ్డు మీద ఒకమ్మాయి కనిపిస్తే....

రెండు రోజుల క్రితం "జగదేక వీరుని కథ" అని నటరత్న శ్రీ రామారావు గారి సినిమా చూసాను... చాలా బాగుంది... అందులో చివరిలో విజయునికి(రామారావు గారు) మామగారైన ఇంద్రుడు ఒక పరీక్ష పెడతాడు... రామారావు గారికి నలుగురు భార్యలు, అయితే ఆ నలుగురితో పాటు ఇంకొక అమ్మాయి ని అంటే మొత్తం ఐదుగురిని నిలబెట్టి అందరు ఒకేలా ఉండేటట్లు గా మాయ చేసి ఇప్పుడు నీ భార్య కాని వ్యక్తిని గుర్తించు అని చెప్తాడు....
దానికి సమాధానం గా విజయుడు "నాకాంతలు కాక మిగిలిన స్త్రీలు ఈ జగంబున మాతలే గదా...." అంటూ స్తోత్రం చేస్తాడు..... ఎంతటి పవిత్రమైన భావం అది.... ఆ ఘట్టాన్ని ఆ సినిమా లో పెట్టిన ఉద్దేశ్యం ప్రతీ ఒక్కరు అలాంటి పవిత్రత భావాలను అలవరుచుకోవాలని..... 

కానీ నిజం గా మనం అలా ఉంటున్నామా..?

రోడ్డు మీద ఒకమ్మాయి కనిపిస్తే చాలు మనసులో సునామీ లా వంద ఆలోచనలు క్షణం లో ఒచేస్తాయి... వెంటపడి వేధించి, కుదరకపోతే చంపెసేతంతటి దరిద్రంగా తయారవుతోంది నేటి సమాజం.... ఇంతటి క్రూరం గా తాను మనిషిని అన్న నిజాన్ని కుడా మరిచిపోయి అడవి జంతువులా ప్రవర్తిస్తున్నారు... 

వీళ్ళందరూ ఒక ఎత్తైతే ప్రతి రోజు అమ్మాయిలని మానసికంగా వేదిన్చేవాళ్ళ సంగతి చెప్పనక్కరలేదు... ఆ వేదనలకు తట్టుకోలేక, ఎవరితోనూ చెప్పుకోలేక మనసులోనే కుంగిపోతూ ఎంత మంది ఆడపిల్లలు ప్రతీ క్షణం నరకయాతన అనుభవిస్తున్నారో... 

ఏ స్త్రీనైతే నవ్వు భాధపెడుతున్నవో అదే స్త్రీ జన్మనివ్వకపోతే నవ్వు అసలు ఈ భూమి మీద లేవు అనే నిజాన్ని గుర్తెరిగి ప్రతీ ఒక్కరు ప్రవర్తించాలని ఆశిస్తున్నాను..!

మీలో సేవాద్రుక్పధం ఉందా...?

పేదలు, వృద్దులు, వికలాంగులు, అనాధాలకి ఎంతోమంది ఎన్నోరకాలుగా సేవలు చేస్తూ ఉంటారు... అటువంటి సేవలో మనము కుడా పాలుపంచుకోవాలి.. సేవకు స్ఫూర్తి ప్రేమే.. స్వార్ధరాహితమైన ప్రేమలో ఆనందం ఉంటుంది..

ముందుగా మీ మనస్సాక్షిని ఈ ప్రశ్నలు వేస్కోండి.....!

మీలో సేవాద్రుక్పధం ఉందా...?

ఇబ్బందులు పడుతున్న వారిని చూసి భరించలేరా..?

మీరూ సామాజిక సేవలో పాలు పంచుకోగలరా...?

పాటించవలసినవి...:

=>  నిరంతరం మీ గురించే కాక ఇతరుల గురించి కూడా ఆలోచించాలి.

=>  కష్టాల్లో ఉన్నవారిని తప్పకుండా ఆదుకోవాలి.

=>  అనాధ శ్రనాలయాలు, వృద్ధాశ్రమాలను తరచు సందర్శిస్తుండాలి.

=>  మీతోపాటు మీ స్నేహితులు, తెలిసిన వారు కూడా సంఘసేవా కార్యక్రమాల్లో పాల్గొనేలా చొరవ తీస్కోవాలి.

=>  సమాజం లో అందరితో సత్సంబంధాలను పెంచుకోవాలి.

=>  ప్రభుత్వం నిర్వహించే లేదా ఇంకే ఇతర సంస్థలైనా నిర్వహించే సోషల్ సర్వీసుల్లో వాలంటీర్లుగా పాల్గొనాలి.

=>  మీ ఆదాయం నుంచి కొంత మొత్తాన్ని ఇతరులకు సహాయం చేయటానికి ఉపయోగించాలి.

=>  ఆపదల్లో ఉన్నవారిని ఆడుక్వడానికి ఒక్కోసారి ఎంత ముఖ్యమైన పనులను కుడా విడా వేస్కోవడం లో తప్పు లేదు.

=>  మీ వృత్తివాల్ల కలిగే సంతోషం కన్నా, సేవ ద్వారా మీకు లభించే తృప్తే ఎక్కువగా ఉంటుంది. 

ఎన్నో వంటకాలున్నా రుచిలేని పండుగ..!

ప్రతీ సంవత్సరం దసరా అంటే అదో పెద్ద పండుగ, పది రోజులు కుడా పండుగ వాతావరణం లో మనసులో ఏదో తెలియని అనుభూతి తో హాయిగా జరుపుకునే వాళ్ళం. దసరా మొదటి రోజే పిండి వంటకాలు చేసుకుని వాటిని ఆ పది రోజులు తినుకుంటూ, ఇంకా మిగిలిన వాటిని సెలవల తరువాత క్లాస్మేట్స్ కోసం పట్టుకెళ్ళి "ఇదుగో తీసుకోండి రా మా అమ్మే చేసింది అనుకుంటూ పంచి పెట్టటం...", పండక్కి చుట్టాలందరూ ఇంటికి ఒస్తే పిల్ల మూక అంతా కలిసి ఇంటిని కిష్కింద చెయ్యటమే...! పిల్లలు పెద్దలు అని తేడా లేకుండా నానా అల్లరీ చేసి చివరికి అలిసిపోయి కూర్చొని సాయంత్రం పూట ముచ్చట్లు పెట్టుకోవటం.... ఇలా సరదా సరదా గా గడిచిపోయే పండుగ కాస్తా ఈ బందుల గొడవ వల్ల నీరసం గా తయారయిపోయింది... ఎక్కడి వాళ్ళు అక్కడే.... ముచ్చట్లు లేవు, అల్లరి లేదు, ఆ ఆనందం లేదు... ఊరికేల్దామంటే బస్సులు ఉండవు, ఇంట్లోనే కూర్చుందామనుకుంటే కరెంటు ఉండదు, ఒక పక్క ఉక్కపోత చికాకు బోర్ ఫీలింగ్ ఇలా అదోలా తయారయింది ఈ పండుగ రోజులు అంతా...!
ఏంటో కనీసం ఒచ్చే సరి అయినా మళ్ళీ ఆ ఉల్లాసపు పండుగ రావాలి, ఆనందపు తెమ్మెరలను  తేవాలి.. అందరు ఆనందం గా ఉండాలి.

మీరు మంచి వాళ్లేనా? ప్రపంచానికి కాదు.. మీకు!

మనం ప్రపంచం కోసం మనల్ని మనం మలుచుకుంటుంటాం. మనసొప్పని పనుల్ని సైతం ప్రపంచం, పక్క మనుషుల మెప్పు కోసం చాలాసార్లు చేస్తుంటాం. ఓ చిన్న ఉదాహరణ చెప్తాను. కోల్డ్ వార్ అనే పదం మనం తరచూ వింటూనే ఉంటాం. ఇద్దరు మనుషులు మిగతా ప్రపంచానికి చాలా ఆత్మీయులుగా కన్పిస్తుంటారు. కానీ ఎవరికీ తెలియని విధంగా వారిద్దరి మధ్య అగాధమంత శత్రుత్వం అలుముకుని ఉంటుంది. ఒకరికొకరు సాయం చేసుకుంటూనే ఉంటారు.. దాన్ని మనం చూస్తూనే ఉంటాం. "ఆహా.. ఎంత గొప్ప స్నేహం.." అని అబ్బురపడుతుంటాం.

ఇక్కడ నిజానికి వారిద్దరికీ ప్రతీ క్షణం "నేనెందుకు అవతలి వ్యక్తికి సాయం చేయాలి?" అనే ప్రశ్న తొలుస్తూనే ఉంటుంది, ఆ సంఘర్షణని కప్పిపుచ్చుకుని ఏడవలేక నవ్వుతూ ఒకరినొకరు భరిస్తూ ఉంటారు.

ఈ తరహా మనస్థత్వానికి మూల కారణం.. మన ఉనికి పక్క వ్యక్తీ, ప్రపంచం మన పట్ల కలిగి ఉన్న గుడ్ విల్ పై ఆధారపడి ఉంటుందన్న మన భ్రమ! ఇందులో మనం కూరుకుపోతే మన ఆలోచనలు ఇలా సాగుతుంటాయి.

"- నేను నీకు అనుకూలంగా ఉంటాను.
- నీ కోసం వీలైనంత వరకూ త్యాగాలు చేస్తాను.
- నీ పట్ల కేరింగ్ గా ప్రవర్తిస్తుంటాను.

నేను ఇన్ని చేస్తున్న దానికి ప్రతిఫలంగా నువ్వు నన్ను...

మంచి వ్యక్తిగానూ, తెలివితేటలు కలిగిన వ్యక్తిగానూ, నిజాయితీ కలిగిన వాడిగానూ పరిగణిస్తుండాలి. అన్నింటికన్నా ముఖ్యంగా నన్ను నువ్వు ఇష్టపడుతుండాలి. ఒకవేళ నీకు నాపై ఇష్టం లేకపోయినా ప్రపంచం కోసమైనా నన్ను గొప్పవాడిగా ఒప్పుకో, ప్రపంచం నాపై సదభిప్రాయం ఏర్పరుచుకోవడానికి నువ్వు పావుగా ఉంటానంటే నీ కోసం ఏమైనా చేయడానికి నేను సిద్ధం" అని మానసికంగా ఎదుటి వ్యక్తితో ఒప్పందం కుదుర్చుకుని బ్రతుకుతుంటాం. మన ఆత్మగౌరవం ఇంత బలహీనమైన పునాదులపై నిర్మితమవుతోందని ఏ కోశానా మనకు సందేహం రాదు.

"రాముడు మంచి బాలుడు" తరహా ముద్రని కలిగి ఉండడం మనల్ని మనం ఇరుకు ఛట్రాల మధ్య స్వయంగా ఒరిపిడికి గురిచేయించుకోవడమే. మనల్ని మనం ప్రేమించుకోవడం, మన ఆలోచనలకు, మన చేతలకు స్వేచ్ఛని కల్పించుకోవడం మానేసి మన ప్రతీ చర్యకీ పక్క వ్యక్తిదీ, ప్రపంచానిదీ ఒప్పుకోలుని ఆశించి మంచితనం మూటగట్టుకోవాలనుకోవడం శుద్ధ అమాయకత్వం. మనుషులు మనల్ని ఇష్టపడాలని కోరుకోవడం ఓ వ్యసనం. అది మనల్ని బంధీల్ని చేస్తుంది.

మన ప్రతీ పనికీ, ప్రతీ ఆలోచనకూ ఇతరుల స్పందన ఎలా ఉంటుందన్నది మన నియంత్రణలో లేని విషయం. రాముడు మంచి బాలుడు తరహా భ్రమ నుండి బయటపడడం ద్వారా over smartness ప్రదర్శించి ఇతరుల్ని ఆకట్టుకోవడం మానేస్తాం. దీంతో ఎంతో సమయం ఆదా అవుతుంది, ఇంకెంతగానో మనసు తేలికవుతుంది.

ప్రతీ మనిషినీ సంతోషపెట్టడం అనే భ్రమలో ఇరుక్కుపోవడం వల్ల సరైన సమయంలో సరైన నిర్ణయాలు, అవి ఇతరులను తాత్కాలికంగా నొప్పించేవైనా/ ఇతరులకు భిన్నాభిప్రాయం కలిగినవైనా మనకు మనం తీసుకోవడం కష్టం. మన నిర్ణయాలకు కూడా ఇతరుల మెప్పుదలని కోరుకుంటున్నామంటే ఎంత దిగజారిపోయామో అర్థం చేసుకోవాలి.

ఇక్కడ మరో కోణమూ ఉంది. మనం అందరిలో మంచి వారు అనే పేరు తెచ్చుకోవడం కోసం ఎన్నో నచ్చని పనుల్ని మనసు చంపుకుని చేస్తుంటాం, ఇబ్బందిని పంటిబిగువునా భరిస్తూ నవ్వుని మొహకవళికలపై పులుముకుని తిరుగుతుంటాం. లోపల్లోపల అగ్నిలా జ్వలించే ఆ సంఘర్షణ ఏ బలహీన క్షణమో ఆగ్రహంగా వెళ్లగక్కబడుతుంది. ఒకరి మూలంగా పేరుకుపోయిన ఆవేశం వేరొకరిపై అకారణంగానైనా వ్యక్తమయితేనే తప్ప మనసు కొంతైనా శాంతించదు. ఆ కొద్ది క్షణాల ఆవేశం చాలు.. మనం మూటగట్టుకున్న మంచి పేరుని తుడిచిపెట్టడానికి!

మంచితనం ముసుగుని తొలగించుకుని మనల్ని మనం స్వేచ్ఛగా, సంతోషంగా ఉంచుకోవడం పెద్ద కష్టమైన పనేమీ కాదు. దీనికి కావలసిందల్లా మనుషుల్ని నిరుత్సాహపరచడం మొదలెట్టడమే. యెస్.. మీరు విన్నది సరైన పదమే. ప్రతీ ఒక్కరినీ ఎందుకు సంతృప్తిపరచాలి? దానికోసం మనమెందుకు నలిగిపోవాలి? ఏ క్షణమైతే ఎవరేమనుకుంటే నాకేంటి అని స్వేచ్ఛగా మనకు నచ్చిన పనులు, మనకు సంతోషం కలిగించే పనులు మనం చేయడం మొదలెడతామో ఆ క్షణం మన బాధలు తగ్గిపోతాయి. ఇంతకుముందులా మనం ఉండడం లేదని కొత్తగా కంప్లయింట్లూ వస్తుంటాయి. రానీయండి.. ఇంతకుముందులా ఉండడం కోసం ఎవరికోసమో, ఎందుకోసమో ఎందుకు మనల్ని మనం చంపేసుకోవాలి? మంచివాడు అనుకున్నా, చెడ్డవాడు అనుకున్నా అది ఓ వ్యక్తి యొక్క అసమగ్ర ఆలోచనా దృక్పధం నుండి మనపై ప్రసరించే అపరిపక్వ ముద్రే తప్ప ఆ ముద్రని మోసుకు తిరగవలసిన అవసరం లేదని గ్రహిస్తే మనం మంచితనం కోసం పాకులాడం, మనకు నచ్చిన పనులే చేస్తుంటాం, మనకు నచ్చినట్లే ప్రవర్తిస్తుంటాం. మన హద్దులు మనం మీరకుంటే చాలు, ఏది చేసినా కొన్నాళ్లకు అదే చెల్లుబాటవుతుంది

మనం ఎ"దిగుతున్నామా...?

రోజు రోజుకూ పెరిగిపోతున్న సాంకేతిక విజ్ఞానం, జీవన సరళి లో వస్తున్నా మార్పులు నిజం గా మనిషిని ఉన్నత శిఖరానకు తీసుకుపోవడానికా? లేక పాతాళం లో తోక్కేస్తున్నయా...? ఏది నిజం.. ఏది వాస్తవం....

ముఖ్యం గా మన భారతావని లో ఒకప్పుడు ఉన్న విలువలు ఆ రోజుకూ ఉంటున్నాయా....? చిన్నా,పెద్దా,స్త్రీ,పురుష భేదం లేకుండా ఆధునికత,ఫ్యాషన్ అనుకుంటూ రోజు రోజుకీ దిగజారిపోతున్నారు. పిల్లలకు చెప్పవలసిన పెద్దలే ఆధునికత లో తప్పేముందీ అనుకుంటూ విలువలను మర్చిపోతే...... తదుపరి తరాలకు మన సాంప్రదాయాలను అందించేది ఎవరు...?
ఇప్పటి ప్రస్తుత తరాలకు కనీసం ఖద్దరు ఏమిటో తెలియని పరిస్తితి, పంచ కట్టు తెలియదు అబ్బాయిలకి.. ఇక అమ్మయిల పరిస్తితి చెప్పక్కర్లేదు.... జీన్సులు,టీ-షర్టులు మీదనుండి దిగటం లేదు ఈ మద్య.. కొన్నాళ్ళు పోతే అసలు చీర అంటే ఎలా ఉంటుంది.... ఎలా కట్టుకుంటారు అని అడుగుతారేమో....? దుస్తుల విషయం ఒక్కటే కాదు చాటింగులు, ఇంటర్నెట్టు, సెల్లు ఫోనులు ఇలా ప్రతీ ఒక్కటీ విలువలను చంపెస్తున్నయనటం లో ఏ మాత్రం సంకోచం అక్కరలేదు.... ఇక పోతే ఎలక్త్రానిక్ మీడియా ఇదో పెద్ద భూతంలా తయారైంది.... హాయిగా ఇంట్లో కుర్చుని కుటుంబ సమేతం గా చుసేతందుకు కూడా యోగ్యం గా లేని విధం గా ఉంటున్నాయి ఈ మద్య ప్రసారాలు....

అవి ఏంటి అని నేను వివరించనక్కరలేదు కానీ నా విన్నపం ఒక్కటే.......
 కనీసం ప్రతీ తల్లీ తండ్రీ తమ పిల్లలకు మనం ఉండవలసిన పద్దతులు, హద్దులు, విలువలు, వాస్తవాలు మొదలగు వాటి గురించి ఎప్పటికప్పుడు ఎంత బిజీ అయినా కొంత అయినా సమయం కేటాయించి చెప్పుకోగాలిగితే అయినా ఇంకొన్నాళ్ళు మన భారతావని కి ఉన్న గౌరవ మర్యాదలు తగ్గకుండా ఉంటాయని నా ఆశ, కోరిక...

దుఃఖపు విరామమే సంతోషమా.....?

నా ఏడవ తరగతి లో అనుకుంటా....., మా మేష్టారు మమ్మల్ని మా మా కోరికలను కాగితం మీద రాయమన్నారు. అప్పటి దాకా అల్లరి చేస్తున్న తరగతి గది అంతా నిశబ్దం గా మారింది, పిల్లలు అందరు అదే పనిలో నిమగ్నమైపోయారు.  అల్లరి మద్య విరామం గా ఒచ్చిన ఆ నిశబ్దం చాలా బాగుంది. ఆ నిశబ్దాలోచనను అక్షరాలుగా మలచుతూ కాగితం మీద కోరికలను రాస్తున్నారు పిల్లలంతా....!

       "నేను ఇంజనీర్ కావాలి"

       "నేను డాక్టర్ ని కావాలి"

       "నేను హీరో అవ్వాలనుకుంటున్నా...."

       " నాకు ఒక వంద కోట్లు డబ్బులు దొరికితే బాగుండు..!"

       "నేను జాతీయ స్తాయి క్రికెట్ ఆటగాడని అవుతాను"

       'నేను మంచి పేరు తేచుకుంటాను...!"

       వగైరా... వగైరా.............మనుషుల కోరికలు, 'ఇది కావాలి', 'ఇది జరగాలి' అని భౌతికంగా ఎన్నో రూపాల్లో కనిపించవచ్చు.

       కానీ వాటన్నింటి అంతః సారాంశం ఏమిటి???

       'నా జీవితం నేననుకున్నట్టు గా హాయిగా సాగిపోవాలి.'

       సంతోషపు రహదారి మీదే ప్రయానించాలని మనకు ఎంత ఉన్నా, కస్తాల గతుకులు వస్తూనే ఉంటాయి. అసలు ఆ సాఫీతనమే రోడ్డా? ఆ గతుకులే రోడ్డా? లేక ఈ రెండూ కలిపితేనే జీవన రహదారి అవుతుందా????

       'రెండు యుద్దాల మద్య విరామమే శాంతి' అంటారు.

       మరి అదేవిధంగా  రెండు విషాదాల/బాధల/దుఃఖాల మద్య విరామమే సంతోషమేమో!

       కాకపోతే ఇది మరీ నిరాశావాదం తో నిండుకుని ఉన్నట్లనిపిస్తోంది. అయితే, మనం ఎన్ని ఉదాహరణలు ఇచ్చుకున్నా దాని లక్ష్యం ఒక్కటే. జీవితం లో ఉన్న దుఃఖపు అనివార్యతను గుర్తించటం.

      ఒక ఊరట ఏమిటంటే, జీవితాన్ని ఆశావాదం లో కి మలుచుకోవడానికి మార్గం కూడా మన దగ్గరే ఉంది.

      చేయాల్సిందల్లా ఇంతకుముందు చెప్పుకున్నదాన్ని తిరగరాసుకోవడమే. రెండు దుఃఖాల మద్య విరామమే సంతోషం అయినప్పుడు, రెండు సంతోషాల మద్య విరామం దుఃఖం ఎందుకు కాకూడదు?

పర్ఫెక్ట్ ప్రపంచం కావాలా.....?

ఇది మనకి రోజు ఎదురయ్యే ఇబ్బందే,
         ఎవరో ఫలానా సమయానికి వస్తానంటాడు, కానీ రాడు.
         ఇంకెవరో ఈ రోజు తప్పకుండా ఇచ్చేస్తానంటాడు, కానీ ఇవ్వడు.
         క్లాసులో సార్ కి రాయాల్సిన పనిని రేపు చూపిస్తాను అని చెప్తాం, కానీ ఆ మరుసటి రోజు కాలేజీ కే వెళ్లం.
         ఇది ఇలా జరగాలని ఉంటింది, కానీ జరగదు.
         ఇందాక చెప్పినట్లు ఈ పని తప్పకుండా చేస్తామన్న హామీ ఇస్తారు, కానీ చెయ్యరు.
         ఇలా చెయ్యాలని ప్రొసీజర్ ఉంటుంది. కానీ ఎవ్వరూ దాన్ని అనుసరించరు.
         నియమం ఉన్నది అతిక్రమించడానికి, నిబందన ఉన్నది ఉల్లంగించడానికి, పద్ధతి ఉన్నది పాటించకపోవడానికి.
        దాంతో ఎక్కడ చూసినా మనకు తప్పే కనబడుతుంది.
        రోడ్ల మీద తప్పు,,,,,,,, ఆఫీసుల్లో తప్పు,,,,,,,,, ఇంట్లో తప్పు,,,,,,, బయట తప్పు,,,,,,,,.
        ఈ ప్రపంచం ఇలా ఉండాలి, ఇలా నడవాలి అనడానికి మనకు కొన్ని వ్యక్తిగత ప్రమాణాలుంటాయి. దీనికి అనుగుణం గా లేనిది ఏదైనా మనకు కష్టం కలిగిస్తుంది. వేదనకు గురిచేస్తుంది. ఇంకా ముఖ్యంగా అశాంతికి లోను చేస్తుంది.
         ఇందులో "అది తప్పే కదా మరి" అని తేల్చడం కన్నా కూడా, మనల్ని మనం శాంతి గా ఎలా ఉంచుకోవాలన్నదే ముఖ్యం.
         ఈ ప్రపంచం ఇలాగే ఉంటుంది, దాని మానాన అది నడుస్తూ పోతుంది అనుకునేంత విముఖత మనకు అక్కర్లేదు. లేదంటే ఈ ప్రపంచాన్ని మార్చాలని పూనుకున్న మహానుభావులందరినీ తప్పు పట్టిన వాళ్ళమవుతాం. కాబట్టి ఆ తప్పు మనం చేయనక్కరలేదు.
        అయితే---
        ఇక్కడ ఒక కీలక విషయం దాగుంది. అది ఏంటంటే....
        రెండేళ్ళ పిల్లగాడు తప్పుగా మాట్లాడితే మనకు కోపం రాదు. వాడింకా మాటలు నేర్చుకుంటున్నాడు అనుకుంటాం.
        అలాగే ఈ జనమంతా ఇంకా బతకటం నేర్చుకుంటున్నారనుకోవచ్చ్చు కదా!
        ఈ ప్రపంచం ఇంకా కొత్తగా నిర్మాణం అవుతూనే ఉందనుకోవచ్చు కదా!
        జీవితాంతం జీవించటం ఎలాగో నేర్చుకుంటూనే ఉండాలంటాడు ఒక రోమన్ తత్వవేత్త.
        ఈ ప్రపంచం ఇంకా నేర్చుకుంటూనే ఉందేమో! పర్ఫెక్ట్ అవడానికి సమయం పడుతుందేమో!