దుఃఖపు విరామమే సంతోషమా.....?

నా ఏడవ తరగతి లో అనుకుంటా....., మా మేష్టారు మమ్మల్ని మా మా కోరికలను కాగితం మీద రాయమన్నారు. అప్పటి దాకా అల్లరి చేస్తున్న తరగతి గది అంతా నిశబ్దం గా మారింది, పిల్లలు అందరు అదే పనిలో నిమగ్నమైపోయారు.  అల్లరి మద్య విరామం గా ఒచ్చిన ఆ నిశబ్దం చాలా బాగుంది. ఆ నిశబ్దాలోచనను అక్షరాలుగా మలచుతూ కాగితం మీద కోరికలను రాస్తున్నారు పిల్లలంతా....!

       "నేను ఇంజనీర్ కావాలి"

       "నేను డాక్టర్ ని కావాలి"

       "నేను హీరో అవ్వాలనుకుంటున్నా...."

       " నాకు ఒక వంద కోట్లు డబ్బులు దొరికితే బాగుండు..!"

       "నేను జాతీయ స్తాయి క్రికెట్ ఆటగాడని అవుతాను"

       'నేను మంచి పేరు తేచుకుంటాను...!"

       వగైరా... వగైరా.............మనుషుల కోరికలు, 'ఇది కావాలి', 'ఇది జరగాలి' అని భౌతికంగా ఎన్నో రూపాల్లో కనిపించవచ్చు.

       కానీ వాటన్నింటి అంతః సారాంశం ఏమిటి???

       'నా జీవితం నేననుకున్నట్టు గా హాయిగా సాగిపోవాలి.'

       సంతోషపు రహదారి మీదే ప్రయానించాలని మనకు ఎంత ఉన్నా, కస్తాల గతుకులు వస్తూనే ఉంటాయి. అసలు ఆ సాఫీతనమే రోడ్డా? ఆ గతుకులే రోడ్డా? లేక ఈ రెండూ కలిపితేనే జీవన రహదారి అవుతుందా????

       'రెండు యుద్దాల మద్య విరామమే శాంతి' అంటారు.

       మరి అదేవిధంగా  రెండు విషాదాల/బాధల/దుఃఖాల మద్య విరామమే సంతోషమేమో!

       కాకపోతే ఇది మరీ నిరాశావాదం తో నిండుకుని ఉన్నట్లనిపిస్తోంది. అయితే, మనం ఎన్ని ఉదాహరణలు ఇచ్చుకున్నా దాని లక్ష్యం ఒక్కటే. జీవితం లో ఉన్న దుఃఖపు అనివార్యతను గుర్తించటం.

      ఒక ఊరట ఏమిటంటే, జీవితాన్ని ఆశావాదం లో కి మలుచుకోవడానికి మార్గం కూడా మన దగ్గరే ఉంది.

      చేయాల్సిందల్లా ఇంతకుముందు చెప్పుకున్నదాన్ని తిరగరాసుకోవడమే. రెండు దుఃఖాల మద్య విరామమే సంతోషం అయినప్పుడు, రెండు సంతోషాల మద్య విరామం దుఃఖం ఎందుకు కాకూడదు?