ఎన్నో కోట్లమంది తలలు తెగుతున్నా, గుండెల్లో గుండ్లు దిగుతున్నా లెక్కచేయకుండా కనీసం నా తరువాతి తరాలైనా సుఖంగా ఉంటాయని పోరాడితే మనం ఏం చేస్తున్నాం.?? చిన్న చిన్న గొడవలకే దేశాన్నీ, రాష్ట్రాన్ని, ఊర్లనీ, అంతెందుకు ఇంటినీ ఆఖరికి బంధాల్ని కూడా విడగొట్టుకుని బతుకుతున్నాం.. బ్రిటీష్ వాళ్ళు వెల్లిపోతూ వెళ్ళిపోతూ అప్పటివరకు ఉనైటెద్ గ ఉన్న మనకి పాకిస్తాన్ హిందుస్తాన్ అంటూ విడిపోవటం నేర్పి వెళ్ళారు.. అంతే ఆఖరికి భార్యా భర్తలు, అన్నాదమ్ములు, తల్లితండ్రులు -పిల్లలు, ఇలా అందరూ విడిపోవటానికి అలవాటుపడిపోయాం.
నాకనిపిస్తోంది, నిజంగా ఆనాటి త్యాగధనులు కనుక ఒక్కసారి ప్రాణం పోసుకుని వొస్తే మనందరి మొఖాలపై ఖాండ్రించి ఉమ్మేస్తారేమో... మీలాంటివాళ్ళకోసమారా మేము మా కుటుంబాలు ప్రాణాలిచింది అని కుమిలి కుమిలి గుండ్లు తిన్న అవే గుండెలు బాదుకుని మరీ ఏదుస్తారనిపిస్తోంది.
మొన్న ఒక మిలటరీ సోదరుడు కలిసినప్పుడు కూడా ఇదే అంటున్నాడూ.." ఇలాంటి వాళ్ళకోసమా అన్నా మేము మా పెళ్ళంబిడ్డలని వొదిలేసి, ఆనందాలని వొదిలేసి, చావుతో కాపురం చేస్తోంది..??" అని.
ఏం చెప్పగలను వారలా అడిగితే..? మాటల్లేవ్.. సిగ్గుతో తల వంచుకోవటం తప్ప..!!
